Ο Γουίλιαμ Μπλέικ κάποτε είπε…

Το μέλλον δεν είναι δώρο. Είναι επίτευγμα!

Ξέρω ότι πολλά διπλωματικά τσακάλια θα πουν πως είμαι ένας αδαής που τρώει αμάσητα την προπαγάνδα των Αμερικανών και της Νέας Τάξης. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μου χρεώσουν ευπιστία απέναντι στις μεθόδους των τεράτων της ενημέρωσης. Έχουν αδιάψευστα επιχειρήματα, λένε πως το Al Jazeera ανήκει στον εμίρη του Κατάρ και το BBC στους Εβραίους. Όσοι δουλεύουν για αυτούς είναι επαγγελματίες ψεύτες και έτσι πρέπει να ανοίξω τα μάτια και να δω την αλήθεια όπως την παρουσιάζουν οι «μικροί και οι αδύναμοι»! Πρέπει λοιπόν να αποδράσω από την ιμπεριαλιστική παγίδα και να θαυμάσω τη Σύρια δημοσιογράφο που παρουσία στρατιωτών πλησιάζει ένα κοριτσάκι που στέκει αμήχανα δίπλα στη νεκρή μητέρα του και το ρωτά «ποιος σας το έκανε αυτό αγάπη μου» προσδοκώντας μια απάντηση του τύπου «οι ξένες ένοπλες συμμορίες». Στη συνέχεια το κοριτσάκι ψελλίζει «δεν ξέρω» και μετά η γυναίκα, ενδεχομένως μητέρα, δημοσιογράφος αποχωρεί και μόνο τότε τα παιδία εγκαταλείπουν το πνιγμένο από το αίμα της μητέρας τους τοπίο. Η σκηνή μοιάζει λες και έχει βγει από σύγχρονη διασκευή αρχαίας τραγωδίας και μαρτυρά πόσο έωλο είναι το σχήμα που λέει ότι το Al Jazeera είναι προκατειλημμένο και μεταδίδει ψέματα, το Al Dunia (ιδιωτικό κανάλι της Συρίας που ανήκει στον πιο επιτυχημένο Σύρο επιχειρηματία που όλως τυχαίως είναι και ξάδελφος του προέδρου) είναι ενάντια στο Al Jazeera άρα το Al Dunia λέει την αλήθεια.

Αλλά επειδή πάλι θα πουν ότι δεν ξέρω από υψηλή πολιτική και απλά παρασύρομαι αδικαιολόγητα από στιγμιαίους συναισθηματισμούς είμαι διατεθειμένος να σηκώσω το γάντι και να μιλήσω με γεωπολιτικούς όρους. Για την οικονομία της συζήτησης θα μεταχειριστώ ως γεγονός την υπόθεση εργασίας ότι τα γεγονότα στη Συρία είναι αποτέλεσμα μιας διεθνούς συνομωσίας για την ανατροπή του σημαιοφόρου της αντίστασης Μπασάρ Αλ Άσσαντ και θα επιχειρήσω φανταστώ και να συγκρίνω πως θα είναι η χώρα μετά την κρίση χωρίς και με τον σημερινό ηγέτη της.

Ας πάρουμε λοιπόν το ακραίο σενάριο που υποτίθεται ότι προσπαθεί να αποτρέψει ο Άσσαντ, αυτό του διαμελισμού της χώρας. Κάπως έτσι λοιπόν, μετά από μερικούς μήνες και υπό το βάρος δυσμενών για το καθεστώς εξελίξεων ο πρόεδρος και η οικογένεια του με τα τελευταία πιστά στρατεύματα εγκαταλείπει τη Δαμασκό και κατευθύνεται προς τα ορεινά και τα παράλια. Ο Άσσαντ οχυρώνεται πίσω από τη Ρώσικη ναυτική βάση της Ταρσού και τα βουνά όπου παραδοσιακά κυριαρχούσε το αλαουίτικο στοιχείο, η σιιτική σέχτα από την οποία προέρχονται οι Άσσαντ και που μέχρι τον καιρό της Γαλλική Εντολής ζούσε στο περιθώριο. Την ίδια στιγμή δημιουργούνται δύο σουνίτικα κρατίδια γύρω από το Χαλέπι και τη Δαμασκό, ενώ επίσης Δρούζοι στο Νότο και Κούρδοι στα βορειοανατολικά αυτονομούνται. Το σχέδιο των Δυτικών θα έχει πετύχει, αλλά τι ακολουθεί μετά; Το αμιγώς αλαουίτικο κράτος του Άσσαντ αφενός θα είναι πολύ φτωχό, αφού δεν θα μπορεί πλέον η εκλεκτή μειοψηφία να εκμεταλλεύεται τον πλούτο όλης της Συρίας, και αφετέρου θα εξαρτάται όσο ποτέ από τους Ρώσους. Το μέλλον για τους απλούς Αλαουίτες σε αυτή την περίπτωση προδιαγράφεται ιδιαίτερα σκληρό. Από την άλλη οι Δρούζοι προβλέπεται να οικοδομήσουν ένα αδύναμο και σχετικά αδιάφορο κράτος στο Νότο. Όσο δε αφορά τους Κούρδους αυτοί είναι λογικό να ευθυγραμμιστούν με τους ομοεθνείς στο Βόρειο Ιράκ, που καίτοι φιλικά διακείμενοι στους Αμερικανούς* αποτελεί το ασφαλέστερο καταφύγιο του ΡΚΚ. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα γίνει με τα δύο σουνίτικα κρατίδια.

Θα ρωτήσει κάποιος δικαίως γιατί δύο. Μα γιατί απεργαζόμαστε το χειρότερο σενάριο φυσικά. Κάποιοι λένε πως οι Ισλαμοφασίστες θα επιδοθούν σε διωγμούς Χριστιανών και θα επιβάλουν τη Σαρία σε ένα κράτος α λα Ταλιμπάν. Μα ένα λεπτό, δεν μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που χρηματοδοτεί η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ; Πως είναι δυνατό να οικοδομηθούν τέτοια μορφώματα δίπλα στα Υψίπεδα του Γκολάν. Για αυτούς τους λόγους μάλλον θα επαναληφθεί το σενάριο της Λιβύης που προβλέπει μια πολύμηνη μεταβατική περίοδο που θα λήξει μάλλον με την επικράτηση ήπιων ισλαμικών κομμάτων. Στο εξωτερικό επίπεδο, είναι βέβαιο πως οι σχέσεις με Κίνα και Ρωσία θα παγώσουν ενώ αντίθετα Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και ΗΠΑ θα αποτελούν τους νέους συμμάχους για το καλό των οποίων μάλιστα οι Χριστιανοί δεν θα πειραχτούν. Ρεαλιστικά φαντάζει πολύ δύσκολο τα νεότευκτα αυτά κρατίδια να προχωρήσουν σε ειρήνη με το Ισραήλ χωρίς να αποκλείεται μεσοπρόθεσμα να υπάρξει μια διευθέτηση που θα περιλαμβάνει την επιστροφή του Γκολάν. Τέλος, είναι εξαιρετικά πιθανό να συσφίξουν τις σχέσεις τους αφενός με τα άλλα κράτη της Αραβικής Άνοιξης, όπως η Αίγυπτος, και αφετέρου να δοθούν συμβόλαια ανοικοδόμησης σε εταιρείες από τον Κόλπο, κάτι που γινόταν και παλιότερα, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και το 4 Seasons στη Δαμασκό Σαουδάραβας πρίγκιπας το έχτισε. Αλήθεια πως και επέτρεψε ο «αντιστασιακός» Μπασάρ στον πράκτορα του ιμπεριαλισμού να επενδύσει στην καρδιά της Συριακής πρωτεύουσας;

Αν οι αντικαθεστωτικοί επικρατήσουν και δεν καταφέρουν να τα βρούν μεταξύ τους και επιδοθούν σε διώξεις των ηττημένων, αρκετά συχνό φαινόμενο σε εμφύλιες συρράξεις, τότε ίσως το παραπάνω σενάριο με μικρές παραλλαγές θα αποτελέσει το μέλλον της Συρίας. Τι θα γίνει όμως αν επικρατήσει ο Άσσαντ; Η Χίλαρι έχει επανειλημμένα πει ότι οι μέρες του Σύρου προέδρου είναι μετρημένες, αλλά οι εξελίξεις δείχνουν να την διαψεύδουν. Η αποφασιστικότητα της Ρωσίας που υποχρεώνει τους Δυτικούς σε χαλαρή υποστήριξη των αντικαθεστωτικών έχει οδηγήσει σε ένα αδιέξοδο που δεν αποκλείει την παραμονή του Άσσαντ στην εξουσία. Τι όμως σημαίνει ένα τέτοιο ενδεχόμενο για την Ελλάδα, την περιοχή και το συριακό λαό.

Κάποιοι ελληναράδες θα χαρούν για το θρίαμβο του Πούτιν, της χριστιανοσύνης και την ταπείνωση των Αμερικανών, των Τούρκων και της Νέας Τάξης. Μπορεί να έχουν και δίκιο και ίσως η υπερχρεωμένη χώρα μας που παραμένει τακτικό μέλος του ΝΑΤΟ να ωφεληθεί από την μη ανατροπή του Σύρου δικτάτορα. Η Χεζμπολλάχ και το Ιράν θα έχουν ένα αποδυναμωμένο σύμμαχο στη μάχη με το Ισραήλ ακόμα και αν στο Γκολάν δεν έχει πέσει τουφεκιά από το 1973.** Τι θα συμβεί όμως με τον Συριακό λαό;

Πρόσφατα γνώρισα δύο Σύριους, είναι και οι δύο από τη Χάμα. Σπουδάζουν στη Μεγάλη Βρετανία για 4 χρόνια και ποτέ μέχρι πέρσι, εξαιτίας της φοβικής ατμόσφαιρας εντός της οποίας μεγάλωσαν, δεν είχαν συζητήσει για τα γεγονότα του 1982. Αν το αίμα του των χιλιάδων Σύριων δεν αποδειχτεί αρκετό για να ανθίσει το δέντρο της ελευθερίας και ο Συριακός λαός υψώσει λευκή σημαία τότε στο συλλογικό θυμικό θα εγγραφεί η ιδέα πως το καθεστώς είναι ανίκητο και κάθε αντίσταση απέναντι του μάταιη. Ο φόβος, η καταπίεση, η σιωπή και το ψέμα θα κυριαρχήσουν πάνω στην ελπίδα και την αλήθεια. Άνθρωποι σαν τη δημοσιογράφο του Al Dounia στη Ντεράγια θα αισθανθούν δικαιωμένοι και νικητές. Στρατιώτες, παρακρατικοί και ασφαλίτες που σκότωσαν, βίασαν, βασάνισαν για να μπορεί ο Άσσαντ να ασκεί τα καθήκοντα του ως κληρονομικός πρόεδρος της Συρίας θα επιβάλουν το «δίκαιο» τους; Ακόμα και αν λοιπόν ο μπαμπούλας του διαμελισμού της χώρας (πολιτικό ανάλογο της επιστροφής στη δραχμή) που επικαλείται ο Άσσαντ από την αρχή της κρίσης είναι πραγματικός αν ήταν στο χέρι μου θα τον επέλεγα από την προοπτική του απόλυτου πολιτικού ερέβους που συνεπάγεται για τις επόμενες γενιές τυχόν επικράτηση της λεόντειας δυναστείας στη χώρα των γιασεμιών.

* Το Βόρειο Ιράκ ίσως είναι το μοναδικό μέρος στη Μέση Ανατολή εκτός Ισραήλ που άμα δείξεις Αμερικανικό διαβατήριο ο κόσμος θα σε σηκώσει στα χέρια.

** Μοναδική εξαίρεση η επέτειος της Νάκμπα του 2011 όταν ο Άσσαντ επέτρεψε σε Παλαιστίνιους να διαδηλώσουν και να σκοτωθούν στη μεθόριο σε μια μάταιη προσπάθεια να κάνει τον λαό του να ξεχάσει την εξέγερση του.