Ο Άλντους Χάξλεϋ κάποτε είπε…

Τα δεδομένα δεν παύουν να ισχύουν μόνο και μόνο επειδή δεν λαμβάνονται υπόψη!

Όλοι λένε πως αυτές οι εκλογές είναι οι πλέον κρίσιμες για την πρώην Οθωμανική Επαρχία της Νότιας Βαλκανικής. Μάλλον έχουν δίκιο, αλλά για μένα από την αρχή, το πιο σημαντικό πράγμα δεν ήταν οι εκλογές αλλά αυτή καθαυτή η προεκλογική περίοδος. Το μήνυμα των εκλογών, όσο ισχυρό και αν είναι, θα εξασθενήσει από τον κάλπικο εκλογικό νόμο. Αυτό που μένει είναι η πραγματική διάθεση του κόσμου, η οποία καθρεφτίζεται στην αχρωμία των προεκλογικών ημερών και συνοψίζεται σε μια λέξη …«μπέρδεμα»!

Τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα δεν ξόδεψαν πολλά, δεν έστησαν περίπτερα και οι υποψήφιοι τους απέφυγαν όσο μπορούσαν την ώσμωση τους με τον απλό κόσμο. Τα αριστερά μικρότερα κόμματα εφάρμοσαν με τη σειρά τους ξεπερασμένες τακτικές αποτυγχάνοντας οικτρά να αγγίξουν τον μέσο πολίτη. Ο ενθουσιασμός στις εξορμήσεις τους ήταν ανάλογος με την καθαρότητα της ενωτικής, εναλλακτικής τους πρότασης, με απλά λόγια δεν υπήρχε. Η εικόνα των προπυλαίων τις προηγούμενες μέρες ήταν ενδεικτική και αρκετή για να αποξενώσει αποκαρδιωτικά τον κάθε νέο που καίτοι ένιωσε στο πετσί του τις συνέπειες της κρίσης τους προηγούμενους μήνες διέπραξε το «έγκλημα» να μην έχει εντρυφήσει στην μαρξιστική λογοτεχνία όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δίπλα στο κατεστραμμένο από τα επεισόδια μαρμάρινο στηθαίο της εισόδου του μετρό στο Πανεπιστήμιο στέκει το εκλογικό περίπτερο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, πιο δίπλα διακρίνει κανείς τον ιδιωτικό χώρο του ενωτικού ψηφοδελτίου ΚΚΕ (μ-λ) Μ-Λ ΚΚΕ, απέναντι τους βρίσκεται το περίπτερο του Κουβέλη και μπροστά στη Βιβλιοθήκη το κέντρο της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Παντού προκηρύξεις και φυλλάδια γεμάτα εύπεπτες καταγγελίες, δυσνόητες λέξεις αλλά χωρίς σαφή οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση. Το μόνο πράγμα που προσωρινά εξασφάλιζε αυτή η αριστερή Βαβέλ ήταν ένα αίσθημα «ασφάλειας» για μια μερίδα κατατρεγμένων. Η παρουσία τόσων «Αριστερών» στο χώρο υποχρεώνει την αστυνομία να κρατά αποστάσεις και αυτό δίνει την ευκαιρία σε αριθμό τοξικομανών να δραπετεύουν με ουσίες από τα ουσιαστικά τους προβλήματα σε δημόσια θέα χωρίς το άγχος του διωγμού. Για τον κάθε «Αστό» και ταξικά ανώριμο «Προλετάριο» περαστικό αυτή η εικόνα λέει πολύ περισσότερα από τις ξύλινες και κούφιες επαναστατικές προκηρύξεις που μοιράζουν αφειδώς στο χώρο οι σύντροφοι. Και κατά την ταπεινή μου γνώμη, στις αντιφάσεις αυτής της τραγελαφικής εικόνας κρύβονται τα αίτια της αυξημένης απήχησης της Χρυσής Αυγής. Η ελληνική κοινωνία δεν εκφασίστηκε από τη μία στιγμή στην άλλη, αντίθετα η κοινωνία γύρισε την πλάτη σε αυτούς που απέτυχαν να κάνουν το αυτονόητο, να προσφέρουν δηλαδή μια ενωτική, καθαρή και βιώσιμη εναλλακτική, και έτσι μοιραία στράφηκε στο άλλο άκρο που ούτε ξέρει καλά, ούτε έχει ποτέ δοκιμάσει.

Η παραπάνω διαπίστωση φαίνεται πως έγινε έγκαιρα αντιληπτή από τον Τσίπρα και το επιτελείο του. Ο νεαρός της Αριστεράς ήταν αναμφίβολα από τους κερδισμένους αυτής της άνευρης προεκλογικής περιόδου καθώς με μια πανέξυπνη στάση ισοπέδωσε επικοινωνιακά το εσωτερικό αντίπαλο δέος (ΚΚΕ) εξαπολύοντας μια άνευ προηγουμένου επίθεση φιλίας προς τον καθόλα ανέτοιμο επικοινωνιακά Περισσό. Οι παροικούντες την ελληνική πολιτική Ιερουσαλήμ ξέρουν καλά πως η Αλέκα δεν είναι απλά μια δύσκολη γκόμενα, αντίθετα είναι κάποια που έχει αφιερώσει τη ζωή της στον μοναχισμό της προσευχής για τη Δευτέρα Επαναστατική Παρουσία. Ως εκ τούτου, κάθε σκέψη για γάμο με τον αφερέγγυο Αλέξη δεν είναι μόνο απίθανη αλλά και βλασφημία. Το θέμα είναι όμως πως η πρόταση του Αλέξη δεν έγινε ιδιωτικά αλλά δημόσια, ενώπιον δηλαδή ενός κοινού που δεν ήξερε απαραίτητα όλα τα δεδομένα. Κάπως έτσι το άνοιγμα Τσίπρα πήρε την μορφή σαπουνόπερας με το φιλοθεάμον κοινό να διάκειται μοιραία ευμενώς ως προς τον πληγωμένο νέο που επιμένει στον μάταιο έρωτα του και να στρέφεται παράλληλα ενάντια στη στριμμένη γεροντοκόρη που λόγω της αναπάντεχης επιμονής του ανιδιοτελούς παλικαριού αναγκάζεται να παραδεχτεί πως …περνά και μόνη της καλά(!)

Το αξιοσημείωτο είναι πως ο Τσίπρας κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις χωρίς να καταφέρει ούτε την ενότητα, ούτε την εκπόνηση ενός ρεαλιστικού σχεδίου εξόδου από την κρίση, ούτε και τη ψήφο μου. Το μόνο του επίτευγμα ήταν να μεταθέσει τις ευθύνες για τη συνολική αποτυχία της Αριστεράς στους «άλλους». Βέβαια για να είμαι και δίκαιος, ακόμα και αυτό το μικρό κατόρθωμα με εντυπωσίασε ευχάριστα γιατί όπως είπε και ο Ηρόδοτος πολύ λίγα πράγματα συμβαίνουν στο σωστό χρόνο και τα υπόλοιπα δεν συμβαίνουν καθόλου. Δηλαδή ο μηδενισμός δεν είναι καλός σύμβουλος, και μόνο το ότι αυτή η κίβδηλη πρόταση συνεργασίας αλλάζει το πλαίσιο στο οποίο θα συζητείται μετεκλογικά το πώς πρέπει να πορευτεί η Αριστερά ετούτες τις ώρες, είναι θετικό.

Όμως το «μπέρδεμα» δεν έχει να κάνει μόνο με την ανεπάρκεια των πολιτικών δυνάμεων να απαντήσουν στην κρίση, έχει να κάνει πρωτίστως με την ανεπάρκεια της κοινωνίας μας, είδωλο της οποίας εξάλλου είναι το πολιτικό προσωπικό που κατ’ εντολή μας κυβερνά. Είναι χαρακτηριστική η άρνηση να συζητήσουμε επι της ουσίας για τα περιβόητα μέτρα του Ιουνίου, μέτρα που έχουμε καταδικάσει χωρίς καλά καλά να τα ξέρουμε. Το μόνο που είναι ευρέως γνωστό είναι ότι θα είναι περικοπές από 11 έως 14 δις ευρώ. Μάλιστα στην αντιμνημονιακή μας φρενίτιδα να τα καταδικάσουμε ρίχνουμε στην πυρά άκριτα χρήσιμες ιδέες. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η Τρόικα προτείνει ηλεκτρονικό έλεγχο των κρατικών δοσοληψιών και την καθιέρωση χρεωστικής κάρτας που αποδίδει απευθείας τον ΦΠΑ στο κράτος ΔΕΝ αποτελεί ικανή συνθήκη για να απορρίψουμε αυτές τις ιδέες.

Ένας άλλος παραλογισμός σχετίζεται άμεσα με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα κύματα της αντιλαϊκής καταιγίδας. Μετά από δεκάδες πορείες, συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, απεργίες και λοιπούς αγώνες φαίνεται να έχει εμπεδωθεί μέσα μας πως η πιο αποτελεσματική άμυνα απέναντι στις συνταγές του μνημονίου δεν είναι άλλη από την «προσευχή» που καλεί η εξειδίκευση των παραπάνω, με κάποιο μαγικό τρόπο, να μην αφορά εμάς αλλά τους …άλλους. Με άλλα λόγια ποιος σήμερα πιστεύει πως μπορεί να αντιπαλέψει αποτελεσματικά την ανακοίνωση από τον εργοδότη του ότι απολύεται, ή ότι ο μισθός του μειώνεται; Το μόνο που μοιάζει να αποδίδει είναι η αναβολή της σχετικής ενημέρωσης. Έτσι όμως το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χτίσουμε μια κυνική κοινωνία στρουθοκαμήλων που αποξενώνει τα αληθινά θύματα της κρίσης μην αφήνοντας τους άλλη διέξοδο από την αυτοκτονία. Και δυστυχώς αυτή η κοινωνία οικοδομείται με μεγαλύτερη ταχύτητα από όσο πίστευα. Τις περασμένες μέρες διασκέδαζα σε ένα από τα «καινούργια» στέκια της Αθήνας, στην Κολοκοτρώνη όπου συνήθως προσελκύει «σκεπτόμενους» νέους με …ευαισθησίες. Είναι ο ίδιος δρόμος που, χωρίς ειλικρινά να ξέρω γιατί, έχουν βρει καταφύγιο πολλοί άστεγοι. Αυτή την εποχή, μαζί με τον καιρό πολλά μπαράκια ανοίγουν προς τα έξω με αποτέλεσμα θαμώνες να πίνουν το ποτό τους σε απόσταση μερικών μέτρων από τον τελευταίο χώρο που απέμεινε σε αυτούς που λόγω της κρίσης έχασαν κάτι πολύ παραπάνω από ένα μέρος του μισθού τους. Ο σουρεαλισμός της παραπάνω σκηνής μου φάνταζε αδιανόητος πριν μερικούς μήνες. Εν τούτοις οι «τύψεις» δεν νομίζω να με εμποδίσουν να ξαναπάω με την ίδια κυνικότητα στα ίδια στέκια τις επόμενες μέρες. Και αυτό γιατί πολύ απλά, όπως έλεγε ο Δον Κιχώτης στο Σάντζο, τα γεγονότα είναι ενίοτε εχθροί της αλήθειας. Και ένα τέτοιο γεγονός είναι ότι για πολλούς αεριτζήδες επαναστάτες όλων των αποχρώσεων …λεφτά υπάρχουν!!!